We hebben elkaar sinds de laatste dieptesessie vorige week niet meer gesproken. Vandaag hebben we een afspraak voor de 4e sessie in haar traject.
Ze loopt de kamer binnen en gaat zitten. Ik schenk wat water in, kijk haar even aan en vraag: “hoe is het met je?”
Heel even staart ze me aan en zegt: “Heel erg goed sinds de vorige sessie, ik heb echt een hele goede week gehad.” Ik zie een ietwat verward gezicht.
“Wat fijn” antwoord ik. “Wat ging er vooral zo goed?”
“Alles eigenlijk, alles voelde goed. Ik voel me heel kalm, heel rustig" antwoord ze… "en dat is ook het probleem.”
“Oh? Waarom is dat een probleem?”
“Nou ja Jurgen, het voelt bijna to good to be true. Ik ben hier al zo lang enorm mee aan het struggelen en na 3 dieptesessies voelt het alsof ik er weer ben. Die zware deken lijkt helemaal verdwenen. Dat kan toch niet zo snel? Blijft dat gevoel echt weg of komt het na een tijdje weer terug?”
Ik kan een grijns niet onderdrukken. “Wat we in de vorige 3 sessies hebben opgeruimd is echt blijvend weg.” Ik leg haar uit dat de stressfysiologie van die specifieke blokkades zeker niet meer in die hevigheid zal terugkeren en waarschijnlijk helemaal niet meer. Maar dat ik natuurlijk niet kan beloven dat we geen andere blokkades meer tegenkomen die we nog kunnen opruimen. En dat ik haar geen “flatline leven” ga bezorgen.
In vrijwel elk traject komt dit moment voor, maar ik blijf het fantastisch cadeautje vinden als we op dat punt zijn aanbeland. Als de cliënt opeens voelt en ervaart dat het na de eerste paar sessies al zoveel beter gaat, dat vaak de twijfel toeslaat of dit wel echt is, zo snel en zo effectief. Eigenlijk het beste stukje in mijn werk als Breinregisseur.
Ze kijkt even uit het raam en zegt: “Wat heb jij eigenlijk mooi werk zeg…”