Maandagochtend, 07.15 uur. De wekker voor een nieuwe werk- en schoolweek ging een kwartier geleden al, eigenlijk ben ik wat te laat met opstaan. Ik kom uit bed en merk aan m’n slaperigheid dat het gisteravond toch iets te laat is geworden op die gezellige BBQ bij vrienden. Niet alleen voor ons, ook voor onze 6-jarige zoon voelde het gisteren al niet zo handig om hem zo laat naar bed te laten aan voor een schooldag.
In z’n kamer schuif ik zachtjes de gordijnen open om rustig wakker te worden, hij kan er slecht tegen als ik alle lichten aan doe en hem direct uit bed trommel. Tevergeefs, hij reageert zeer geïrriteerd en de eerste communicatie van deze nieuwe week is mijn zoon die boos tegen me schreeuwt dat hij niet gaat opstaan en dat ik de gordijnen meteen moet dichtdoen… Ik adem diep in en uit, maak even helemaal contact met m’n lichaam… er gebeurt niks negatiefs bij mij van binnen. Ik zeg zachtjes en met oprechte rust en liefde tegen hem dat ik z’n kleren voor die dag beneden klaarleg en dat ik een broodje voor hem ga maken. En ik merk bij mezelf dat ik oprecht begrip heb dat hij nog moe en zeker niet uitgeslapen is.
Wat een verschil met vroeger, toen zo’n situatie mij direct tegen het plafond had laten schieten en de negatieve lichamelijke reactie het meteen zou hebben overgenomen… hoewel ik me daar toen nog niet van bewust was.
Maandagochtend, 07.30 uur. We hebben niet zoveel tijd meer voordat we naar school moeten rijden, m’n zoon heeft besloten toch nog even te blijven liggen en in z’n eigen tempo uit bed te komen.
Met een gezicht als een oorwurm gaat hij op de bank zitten en pakt de tablet om een filmpje te kijken. We weten allebei dat de afspraak bij ons thuis is dat op schoolochtenden de tablet pas wordt gepakt als hij klaar is met eten en aankleden (Because you know how it goes…). In gedachte overleg ik met mezelf. Ga ik dit goedvinden om na z’n boze reactie in bed nu maar ‘van het gezeik af te zijn’? Of vraag ik hem rustig om de tablet nog even weg te leggen tot na het eten en aankleden? Ik kies voor het laatste, wat bij hem direct resulteert in een driftbui, een soort mishandeling van zijn knuffels (alsof die er iets aan kunnen doen) en de schreeuwende garantie aan mij dat hij die tablet dus echt NIET gaat wegleggen!!
Ik adem diep in en uit en ik kan zijn boosheid negeren en in oprechte rust, zonder boosheid mijn verzoek te herhalen… Ik maak weer contact met m’n lichaam en merk dat er niks negatiefs gebeurt bij mij van binnen. Zonder verder op zijn boosheid te reageren (en daarmee olie op het vuur te gooien) begin ik met het klaarmaken van zijn lunch. Een minuut later is hij gekalmeerd, begonnen met zichzelf aan te kleden en (hoe efficiënt!) ondertussen zijn ontbijtje naar binnen te werken.
Vroeger? Zou ik het gevecht vol zijn aangegaan om mijn gelijk te halen… daar vervolgens de hele dag last van hebben en de werkweek met een enorme knoop in m’n maag beginnen. Hoewel ik me daar toen nog niet bewust van was. Dus verlopen al mijn werk- en schoolochtenden nu dan helemaal soepel en zonder gedoe? Nee hoor. Nog steeds zijn er ’s-morgens triggers in mijn gezin, nog steeds heb ik geen invloed op het humeur van een ander en de dingen die daardoor gebeuren. Maar wat voelt het heerlijk rustig in m’n lijf, dat ik daar nu geen lást meer van heb… Ochtendstress? Die woont tegenwoordig gelukkig ergens anders.
Maandagochtend, 08.05. Als we (toch iets te laat) de deur uitlopen naar de auto is de boosheid van m’n zoon verdwenen. Hij maakt zelfs grapjes en zie ik hem lachen…
Ik weet inmiddels dat dat gevoel van oprechte rust en los kunnen laten niet alleen voor mij is weggelegd. Ook jij kunt dat gaan ervaren en weer met kalmte en liefde naar jouw “ochtendhumeurige” kind kijken en luisteren! We vertellen je graag hoe.